Daar ben ik weer! Ik ben deze blogpost al dagen aan het schrijven. Vanaf nu ga ik proberen het beter bij te houden, zodat ik niet hoef terug te denken wat ik vorige week ook alweer allemaal heb gedaan.

Donderdag en vrijdag waren ongewone dagen op mijn school. Er is een nieuw klaslokaal gebouwd. Dat is al een tijdje in gebruik, maar werd vrijdag officieel geopend, evenals het nieuwe wc-blok dat nog niet af is. Deze gebouwen zijn mogelijk gemaakt door Zambezi Sunrise Trust van het Britse echtpaar John en Joanne, die hier nu ook zijn. Donderdag werd de school schoongemaakt en opgeruimd voor de opening, dus de oudere leerlingen waren aan het soppen of gras aan het weghakken, wat je je in Nederland natuurlijk niet kunt voorstellen dat kinderen daarbij moeten helpen. Mijn klas is daar te jong voor, maar we konden ook niet echt lesgeven, dus we hebben spelletjes gedaan en uiteindelijk werd iedereen eerder naar huis gestuurd. Donderdagavond was er een evenement van Zambezi Sunrise om geld in te zamelen. Er waren optredens van kinderen en lokale artiesten. Er was bijvoorbeeld een drumband opgezet met gedoneerde instrumenten. Ik heb chocola gewonnen met een kop-of-muntspel :)
Vrijdag was de dag van de grote opening, met toespraken en weer optredens van kinderen. Er werd verder geen les meer gegeven, dus we waren vrij vroeg alweer klaar. De kinderen waren superblij met balonnen en limonade.

Zaterdag was het eindelijk zover: ik ging naar de Victoria Watervallen! Het regenseizoen is net voorbij, dus de watervallen zijn nu heel vol. Eerst liepen we langs een prachtig pad naar beneden. Het leek net alsof we door de jungle liepen, zo warm en vochtig. Onderaan kwamen we bij de boiling pot. Daar konden we de watervallen niet zien, maar er komen stromen van meerdere kanten bij elkaar, waardoor er een draaikolk ontstaat. Vervolgens moesten we weer omhoog klauteren door de jungle. Ik heb volgens mij nog nooit zo erg gezweet!
In het park rond de watervalle lopen baviane en we werden tot twee keer toe 'aangevallen'. Sandy, een van de andere meiden, zat een reep te eten en er stormde ineens een aap op haar af. Ze kon op tijd wegkomen, maar de reep was ze kwijt. We kregen een handkatapult om de bavianen weg te jagen. Zonder steentje erin, maar alleen door de beweging worden ze al afgeschrikt. Op een gegeven moment liep er een baviaan op zijn gemak onze kant op, dus Sandy gebruikte de katapult. Maar deze baviaan kwam juist op ons af rennen! Iedereen duwde elkaar in paniek opzij, maar het liep met een sisser af.
De watervallen zelf zijn ruim anderhalve kilometer breed, dus ik wist dat niet alles in één oogopslag te zien is, behalve vanuit een helikopter. Maar door de wolk van water zie je bij vlagen helemaal niks van de watervallen. Er is een brug waar het voelt alsof je door een enorme regenbui loopt, erger dan de zwaarste bui die je ooit hebt meegemaakt in Nederland. Op de heenweg had ik een poncho aan, maar ik werd alsnog nat, dus op de terugweg had ik alleen m'n rugtas ingepakt. De watervallen schijnen aan de kant van Zimbabwe nog mooier te zijn, dus dat uitzicht heb ik nog tegoed :) Aan het eind van de middag gingen we naar een uitzichtpunt voor de zonsondergang. Helaas was het te bewolkt, maar het uitzicht was alsnog prachtig.

Afgelopen weekend zijn er elf mensen bij gekomen in het Sunbird Guesthouse. Wist ik eindelijk alle namen... Ik heb trouwens besloten om niet naar een gastgezin te gaan, om meerdere redenen. Veel mensen die dat van plan waren, komen daar toch op terug. Nu kan ik in mijn vrije tijd makkelijk dingen ondernemen met de andere vrijwilligers. Zo zijn we maandag naar de film geweest en gaan we vanavond naar een quiz night in een Italiaans restaurant, waar je bij elke pizza een gratis pizza margarita krijgt.

Morgenmiddag ga ik op huisbezoek. We gaan thuis langs bij een aantal leerlingen van de school en dan wordt er wat verteld over hoe ze leven.
In mijn volgende post zal ik meer vertellen over wat ik op de school doe, want daar draait deze hele reis natuurlijk om.

Groetjes!