Afscheid

Nog een fijne Koningsdag allemaal! Ik wilde het vieren met een mooie foto van King Dash en Oranja, twee van de leeuwen hier, maar ze hadden er geen zin in.
Mijn tijd in Afrika zit er alweer op. Wat is het ongelofelijk snel gegaan! Morgen stap ik in het vliegtuig, maar ik zal nog even vertellen wat ik de laatste week heb gedaan.
Vorige week woensdag heb ik een rhino walk gedaan. We gingen te voet op zoek naar neushoors en die hebben we ook gevonden :) In het national park, Matopos, zijn we ook naar een grot met muurschilderingen geklommen en we hebben een bezoek gebracht aan de Chief. Die man is 87 jaar en de leider van een grote volksstam. Hij kon prachtig vertellen over het luipaard dat hij in zijn jeugd heeft gedood.
De dagen erna heb ik weer hard gewerkt. Heleen, de andere Nederlandse vrijwilliger, en ik hebben samen een konijnenverblijf opnieuw ingericht en de gaten in het hek gedicht, want anders zouden de konijnen als voer eindigen voor hun buren de varkens.
We hebben ook weer een hyenaverblijf schoongemaakt. Zondag is er namelijk een hyena verplaatst, zodat het mannetje en vrouwtje aan elkaar kunnen wennen en hopelijk later samen in een hok kunnen. Maar een hyena verplaats je natuurlijk niet zomaar even. Dus eerst moest Kevin, de baas, hem verdoven. Het eerste pijltje werkte niet, omdat de hyena te veel adrenaline in zijn lijf had van de stress dat er zo veel mensen om hem heen stonden. Gelukkig lukte het daarna wel en kon hij worden verplaatst.
Ik heb het lammetje Bo ook nog twee nachten op mijn kamer gehad. Overdag is ze bij de andere schapen en krijgt ze elke 2-3 uur de fles, maar de nachten zijn nog te koud voor haar.
Maandag stapten Heleen en ik al vroeg in de bus naar Vic Falls. Ik had 'de rook die dondert' al vanuit Zambia gezien, maar wilde de watervallen ook graag vanuit Zimbabwe zien. Alhoewel, zien... Er is zo veel mist dat je de watervallen amper ziet, maar je hoort en voelt ze wel!
We hebben daar ook een elephant encounter gedaan. Ik kon de olifanten aaien, een stukje met ze lopen en vervolgens voeren. Ontzettend leuk om te doen!
Verder hebben we een safaririt in het donker gemaakt en een dinner cruise op de Zambezi, de rivier tussen Zimbabwe en Zambia. Daar kwamen we tot mijn verbazing een andere boot tegen met een aantal mensen die ik in Zambia had leren kennen! Een van hen heeft morgen vanaf Johannesburg dezelfde reis terug naar NL als ik.
Mijn laatste dag vandaag heb ik lekker rustig aan gedaan. Eerst nog een ochtendje gewerkt, waaronder de lammetjes wegen, en 's middags heb ik alle dieren bezocht voor wat laatste foto's en knuffels.
Ik zou nog wel langer willen blijven, want er is hier zo veel te zien en te doen! Dus ik moet maar een keer teruggaan.

Chipangali

Wandelen met een aapje, schildpadden ontteken, konijntjes, egels en meer eten geven. Zomaar een greep uit wat ik hier in Zimbabwe allemaal doe.
Chipangali bestaat uit twee delen: Op de kinderboerderij leven schapen, cavia's, varkens, ganzen, noem maar op. In het andere deel, waarvoor bezoekers moeten betalen, zitten apen, roofvogels, krokodillen, slangen, leeuwen, luipaarden en nog veel meer.
We zijn momenteel maar met twee vrijwilligers: Heleen, ook uit Nederland, en ik. Er was nog een jongen uit Amerika, maar hij is zondag weggegaan. Wij zijn elke dag verantwoordelijk voor het voeren van de 'baby's'. Om 8 uur 's ochtends en 4 uur 's middags werken we een lijstje af zodat alle jonge dieren genoeg te eten en drinken krijgen. De egels krijgen bijvoorbeeld dagelijks een mengsel van eieren, brood en kip, de konijntjes krijgen twee keer per dag groenvoer en het vogeltje Minnie (een mousebird, get it?) krijgt fruit. Verder zorgen we voor uiltjes, de ratten (die aan de slangen worden gevoerd) en kameleons. Die laatste eten alleen levende sprinkhanen, dus elke ochtend gaan we met een net en bakje naar een grasveld om ze te vangen. Het is dan wel oppassen dat we geen bidsprinkhanen pakken, want die bijten. Het zorgen voor de baby's moeten we elke dag doen, ook op de vrije zondagmiddag en maandag, dus uitslapen is er hier niet bij.
Wat we de rest van de dag doen, wisselt per dag. Zo hebben we een keer teken weggehaald bij schildpadden. Een hele uitdaging, want zodra je in de buurt komt, en zeker als je ze aanraakt, trekken de meeste schildpadden zich helemaal terug. Ze zijn zwaar en plassen/poepen zonder waarschuwing over je heen.
Ik heb ook een middag boomstronken geschilderd met watervaste verf. Die staan als krukken rond het kampvuur in het vrijwilligerskamp.
Vandaag was een drukke dag. Eerst hebben Heleen en ik het hok van Spotty, een jonge hyena, uitgemest. Wees blij dat ik geen geur kan versturen via internet!
's Middags hebben we Andre, een jonge baviaan, uit z'n kooi gehaald. Die nemen we bijna elke dag wel mee naar het vrijwilligerskamp, zodat hij daar even lekker kan spelen. Vandaag was er ook een pasgeboren lammetje mee, dat ik daar de fles heb gegeven. Ze is de kleinste van een tweeling en nog bijna blind en krijgt daardoor niet genoeg te drinken bij haar moeder.
Vanmorgen vonden we helaas een konijntje heel zwak in het hok en hij kon niet meer worden gered. Er wordt niks verspild in Chipangali, dus hij is later aan een van de vele carnivoren gevoerd.
Elke dag brengt hier wel wat nieuws, dus het is nooit saai (behalve als we onkruid moeten wieden).
Morgen ga ik op pad met neushoorns, dan heb ik de hele Big 5 gezien. En volgende week ga ik nog een keer naar de Victoria Falls om ze van de Zimbabwe-kant te bewonderen. Daarna zit mijn avontuur er alweer bijna op. Ik ga nog volop van de laatste kleine twee weken genieten!

Avontuurlijke paasdagen en Zimbabwe

Door een onverwachte terugkeer naar Nederland is het alweer even geleden dat ik iets op deze blog heb gezet.
Inmiddels ben ik in Zimbabwe aangekomen, maar er valt eerst nog een hoop te vertellen over mijn laatste dagen in Zambia.
In het paasweekend ben ik met 7 anderen op een tweedaagse safari geweest in het Chobe National Park in Botswana. We moesten een rivier over om de grens over te steken en vanaf die rivier kan je vier! landen zien (Zambia, Zimbabwe, Botswana en Namibië). We begonnen met een bootsafari, waarbij we vooral veel nijlpaarden hebben gezien. 's Middags in de safari-auto duurde het een tijdje voor we echt wat te zien kregen. Die impala's en ander leeuwenvoer heb je na een tijdje ook wel gezien. Maar uiteindelijk hebben we olifanten, giraffen, apen, buffels en op grote afstand leeuwen gezien.
De overnachting was een avontuur. We sliepen per twee in een tent en hadden alleen onze telefoonzaklampen als licht. De wc was een gat in de grond met daarboven een soort stoelframe met een wc-bril erop. Door de krappe tent eromheen en de duisternis was het een uitdaging om niet met je voet in het gat te stappen!
De volgende dag hebben we een prachtige zonsopgang gezien, maar het duurde weer erg lang voor we iets anders tegenkwamen dan impala's en koedoes. Tot we een olifant aan de waterkant zagen staan die ging badderen. Ik denk dat we daar zeker een kwartier hebben zitten kijken. Later zagen we ook nog een kudde olifanten met jonkies. We hoopten steeds ook nog een nijlpaard op het droge te zien en dat is gelukt.
Door alle verhalen die we van anderen hadden gehoord, waren we enigszins teleurgesteld dat we niet meer hebben gezien, maar toch was het een geslaagde safari.
Tweede paasdag zijn we met een groepje naar de Victoria Falls geweest om te bungeejumpen. Ik heb de volledige 'Big Air experience' gedaan: bungeejump, gorge swing en zipline. De meesten zullen de filmpjes en foto's al voorbij hebben zien komen. Het was ontzettend gaaf! Zou het zo weer doen.

Vandaag ben ik aangekomen in Zimbabwe. Ik heb een korte rondleiding gehad en mag de rest van de dag bijkomen van de reis. Morgen ga ik echt kennismaken met de dieren en hoor ik wat voor werk ik zoal ga doen. Er zijn hier nu maar twee andere vrijwilligers, dus ik heb lekker een eigen kamer. Er valt verder nog niet zo veel te vertellen over dit project, dus wordt vervolgd...

Teacher!

Zoals beloofd zal ik wat meer vertellen over mijn werk op de school hier. Mijn eerste week op school was eigenlijk maar één normale dag, door een vrije dag, mijn oriëntatie en de opening van het nieuwe klaslokaal. Jammer, omdat ik hier maar 4 weken ben, maar die opening was wel heel leuk om mee te maken.
De Linda Community School is speciaal opgezet voor de kwetsbaarste kinderen. Ze hoeven geen schoolgeld te betalen. In Zambia zijn schooluniformen verplicht. Dat is niet te betalen voor deze kinderen, dus iedereen draagt gedoneerde uniformen en je ziet verschillende uniformen door elkaar. De school is volledig afhankelijk van donaties, waardoor de kwaliteit soms te wensen overlaat. Ik heb wat geld meegekregen van een paar gulle gevers en ik ben nu aan het inventariseren waar ik dat het best in kan steken. Schriften en potloden liggen natuurlijk voor de hand, maar ik geef het liefst iets waar ze nog jaren wat aan hebben. Zoals planken in een kast in de muur, zodat de schriftjes en andere spullen netjes kunnen worden bewaard. De schriften liggen nu ergens hoog, waar Matilda, de docente, amper bij kan. Er zijn ook geen prullenbakken op school, eigenlijk bijna nergens in Livingstone. Tegenover de school ligt een kleine vuilnisbelt die elke dag in de brand wordt gestoken. Ik ga aan Cathy, de directrice, vragen wat ze het hardst nodig hebben.
Samen met Noes, een andere Nederlandse vrijwilliger, sta ik in grade 1, vergelijkbaar met groep 3 in Nederland, al zijn veel kinderen al iets ouder. Het is een klas van 65 leerlingen, maar ik heb nog niet meegemaakt dat iedereen er is. Meestal zijn het er 50-60, nog steeds veel te veel natuurlijk. Er zijn ook enorme niveauverschillen, dus sinds vorige week nemen Noes en ik vaak zo'n 10-15 van de zwakkere leerlingen mee naar buiten, waar ook een bord aan de muur hangt, om ze apart les te geven. We zijn begonnen met het alfabet. Elke dag 1 letter erbij, daar zijn we dan zo'n uur mee bezig. Sommige kinderen schrijven de letters redelijk goed na, maar andere blijven de letters verkeerd om of op de kop schrijven. En weer andere snappen er helemaal niks van en kijken je alleen maar met grote ogen aan. Ze kunnen amper Engels, dus het is lastig om uit te leggen wat ze verkeerd doen. We doen de letters eindeloos voor, op het bord, in het zand, in hun schrift. Soms pak ik een hand vast om het samen te doen. Maar voor elk kind dat eindelijk de 'b' goed schrijft, zitten er nog twee of drie binnen die het nog niet kunnen.
Afgelopen maandag hebben we het daarom anders aangepakt. De groep snelle leerlingen is veel kleiner, dus die namen we mee naar buiten voor een rekenles, terwijl de rest binnen bleef bij Matilda. Ze moesten rijtjes cijfers (tot de tien) van groot naar klein zetten. Het was zo fijn om iets uit te leggen wat ook overkwam bij de kinderen. Sommige waren zo goed, dat ik ze moeilijkere rijtjes gaf, met cijfers tot de 20 of tot de 30. En daarna heb ik een paar kinderen zelfs wat sommetjes gegeven, wat ze volgens mij nog niet eerder hadden gedaan.
Maar hoewel het dus heel fijn was om echt het idee te hebben dat ik ze kon helpen, wordt op deze manier het gat tussen de snelle en langzame leerlingen alleen maar groter. Matilda, de docente van grade 1, vertelde ook dat het geen zin heeft om de kinderen huiswerk te geven, ondat hun ouders (of in veel gevallen grootouders of andere familieleden) ze niet kunnen helpen.
Vandaag had de klas een rekentoets. Ze moesten aantallen tellen en het juiste cijfer opschrijven. Vervolgens moesten ze een rijtje cijfers opnoemen (1 tot 10 door elkaar). Het rijtje 1-10 kunnen ze allemaal wel opdreunen, maar veel kinderen herkennen de getallen niet. En nu ze zich niet achter de rest konden verschuilen, werd dat pijnlijk duidelijk. Een paar kinderen kenden alleen de 1, of zelfs die niet eens.
Morgen is de laatste schooldag voor Pasen, dus Noes en ik gaan paaseitjes uitdelen (niet verstoppen, want het is hier eigenlijk te warm voor chocola).
Vorige week was ik mee op house visits. We liepen het hele eind vanaf de school met de kinderen mee naar huis. Veel kinderen zijn wel een uur onderweg! Een meisje had maar 1 schoen aan en liep zo dat hele stuk over zand en stenen (en als het heeft geregend modder). We zagen ook kinderen die helemaal geen schoenen hadden. De huizen zijn hutten gemaakt van hout en opgedroogde modder. Als het regent, vallen delen van die hutten dus in elkaar. De hutten zijn nog geen 3x3 meter, waar ze soms met behoorlijke aantallen in wonen. Ze hebben vaak geen meubelen en slapen op de moddergrond, soms op een dun dekentje. De Linda Community School heeft 470 leerlingen, die anders geen onderwijs zouden krijgen. Er zijn nog veel meer kinderen die geen school kunnen betalen, maar voor wie ook geen plek is op community schools.

Afgelopen zaterdag ben ik met een paar anderen naar het ziekenhuis geweest. Een paar vrouwen in Engeland breien van alles om hier uit te delen. Zo hebben we vorige week knuffels uitgedeeld in mijn klas. We gingen naar het ziekenhuis om truitjes en mutsjes uit te delen aan baby's (of eigenlijk aan de moeders natuurlijk). We zijn op verschillende afdelingen geweest en ze waren ontzettend blij met de kleren. Er was een baby van pas 2 uur oud! Een andere baby was met 29 weken geboren en lag in de couveuse. Maar we zijn ook in een zaal geweest met ondervoede kinderen en kinderen met verscheidene aandoeningen. Foto's van het ziekenhuis zet ik niet online, maar het was erg interessant om hier een ziekenhuis vanbinnen te zien.

Zaterdagmiddag heb ik iets totaal anders gedaan: ik ging naar het reptielenpark. We waren net op tijd om te zien dat ze de krokodillen voerden. Ik heb twee kleine krokodillen vastgehouden. Eén van twee jaar en de ander was nog kleiner. En ik heb een slang(etje) vastgehouden. Goede oefening voor straks in Zimbabwe!

De afgelopen week heb ik af en toe gemerkt hoe erg het regenseizoen hier is. Maart is een beetje de overgangsmaand. Het is meestal prachtig weer, maar ik heb nu al een paar fikse buien gehad. De ergste regenbui die je ooit hebt gehad in NL, nog iets erger, en dat een uur lang. Tijdens het regenseizoen zijn er dagelijks zulke buien, dus ik heb nog geluk. Het onweert ook veel en zondag viel de stroom uit. Ik zat met Merel, een van mijn kamergenoten, te wachten tot het droog werd, zodat we van de eetkamer naar onze slaapkamer konden lopen. Maar toen het ineens pikdonker was, zijn we maar gaan rennen. Voeten doorweekt omdat je de plassen niet kon zien, maar verder viel het mee. Gelukkig heb ik een knijpkat bij me, dus kon lekker lezen. We hadden natuurlijk geen idee hoelang zo'n stroomstoring hier kan duren, maar na een uurtje ofzo deed alles het weer.

Sinds maandag ga ik elke dag op de fiets naar school. Normaal delen we altijd een taxi, want dat kost toch bijna niks. Dus ik krijg nu twee keer per dag een Afrikaanse massage en zwaai naar tientallen kinderen die mzungu naar me roepen. Alleen de terugweg is deels bergopwaarts en dan is het twaalf uur, dus warm en vlak voor de lunch. Als ik daar eenmaal van ben bijgekomen, voel ik me wel voldaan.

Komend weekend heb ik 4 dagen vrij. Vrijdag denk ik dat ik naar de Angel's Pool ga bij de Victoria Falls. Het is dit weekend ook volle maan en de Watervallen is een van de weinige plekken ter wereld waar je dan bij helder weer een moonbow kunt zien. Zaterdag en zondag ga ik met 4 andere meiden op safari in het Chobe National Park in Botswana. Ik ben al bijna 3 weken in Afrika en heb nog geen olifant gezien, maar daar gaat verandering in komen. Ik heb al fantastische verhalen gehoord over deze excursie en heb er ontzettend veel zin in. We overnachten in een tent, ergens midden in dat park. Voor maandag heeft een andere vrijwilliger een cruise georganiseerd als fundraiser voor het weeshuis waar zij werkt. En dan breekt alweer mijn laatste week in Zambia aan. De tijd gaat hier zo snel!

Nattigheid

Daar ben ik weer! Ik ben deze blogpost al dagen aan het schrijven. Vanaf nu ga ik proberen het beter bij te houden, zodat ik niet hoef terug te denken wat ik vorige week ook alweer allemaal heb gedaan.

Donderdag en vrijdag waren ongewone dagen op mijn school. Er is een nieuw klaslokaal gebouwd. Dat is al een tijdje in gebruik, maar werd vrijdag officieel geopend, evenals het nieuwe wc-blok dat nog niet af is. Deze gebouwen zijn mogelijk gemaakt door Zambezi Sunrise Trust van het Britse echtpaar John en Joanne, die hier nu ook zijn. Donderdag werd de school schoongemaakt en opgeruimd voor de opening, dus de oudere leerlingen waren aan het soppen of gras aan het weghakken, wat je je in Nederland natuurlijk niet kunt voorstellen dat kinderen daarbij moeten helpen. Mijn klas is daar te jong voor, maar we konden ook niet echt lesgeven, dus we hebben spelletjes gedaan en uiteindelijk werd iedereen eerder naar huis gestuurd. Donderdagavond was er een evenement van Zambezi Sunrise om geld in te zamelen. Er waren optredens van kinderen en lokale artiesten. Er was bijvoorbeeld een drumband opgezet met gedoneerde instrumenten. Ik heb chocola gewonnen met een kop-of-muntspel :)
Vrijdag was de dag van de grote opening, met toespraken en weer optredens van kinderen. Er werd verder geen les meer gegeven, dus we waren vrij vroeg alweer klaar. De kinderen waren superblij met balonnen en limonade.

Zaterdag was het eindelijk zover: ik ging naar de Victoria Watervallen! Het regenseizoen is net voorbij, dus de watervallen zijn nu heel vol. Eerst liepen we langs een prachtig pad naar beneden. Het leek net alsof we door de jungle liepen, zo warm en vochtig. Onderaan kwamen we bij de boiling pot. Daar konden we de watervallen niet zien, maar er komen stromen van meerdere kanten bij elkaar, waardoor er een draaikolk ontstaat. Vervolgens moesten we weer omhoog klauteren door de jungle. Ik heb volgens mij nog nooit zo erg gezweet!
In het park rond de watervalle lopen baviane en we werden tot twee keer toe 'aangevallen'. Sandy, een van de andere meiden, zat een reep te eten en er stormde ineens een aap op haar af. Ze kon op tijd wegkomen, maar de reep was ze kwijt. We kregen een handkatapult om de bavianen weg te jagen. Zonder steentje erin, maar alleen door de beweging worden ze al afgeschrikt. Op een gegeven moment liep er een baviaan op zijn gemak onze kant op, dus Sandy gebruikte de katapult. Maar deze baviaan kwam juist op ons af rennen! Iedereen duwde elkaar in paniek opzij, maar het liep met een sisser af.
De watervallen zelf zijn ruim anderhalve kilometer breed, dus ik wist dat niet alles in één oogopslag te zien is, behalve vanuit een helikopter. Maar door de wolk van water zie je bij vlagen helemaal niks van de watervallen. Er is een brug waar het voelt alsof je door een enorme regenbui loopt, erger dan de zwaarste bui die je ooit hebt meegemaakt in Nederland. Op de heenweg had ik een poncho aan, maar ik werd alsnog nat, dus op de terugweg had ik alleen m'n rugtas ingepakt. De watervallen schijnen aan de kant van Zimbabwe nog mooier te zijn, dus dat uitzicht heb ik nog tegoed :) Aan het eind van de middag gingen we naar een uitzichtpunt voor de zonsondergang. Helaas was het te bewolkt, maar het uitzicht was alsnog prachtig.

Afgelopen weekend zijn er elf mensen bij gekomen in het Sunbird Guesthouse. Wist ik eindelijk alle namen... Ik heb trouwens besloten om niet naar een gastgezin te gaan, om meerdere redenen. Veel mensen die dat van plan waren, komen daar toch op terug. Nu kan ik in mijn vrije tijd makkelijk dingen ondernemen met de andere vrijwilligers. Zo zijn we maandag naar de film geweest en gaan we vanavond naar een quiz night in een Italiaans restaurant, waar je bij elke pizza een gratis pizza margarita krijgt.

Morgenmiddag ga ik op huisbezoek. We gaan thuis langs bij een aantal leerlingen van de school en dan wordt er wat verteld over hoe ze leven.
In mijn volgende post zal ik meer vertellen over wat ik op de school doe, want daar draait deze hele reis natuurlijk om.

Groetjes!

Afrikaanse massage, mzungu en leeuwen aaien

Inmiddels ben ik alweer een halve week in Zambia en ik heb gisteren een Zambiaans nummer geregeld, zodat ik nu internet heb :) Het is hier erg warm (rond de 30º C), maar gelukkig lijkt het regenseizoen net voorbij te zijn.

De afgelopen dagen heb ik al ontzettend veel meegemaakt! Meteen de zondag dat ik in het vrijwilligershuis zat, gingen we met zijn allen uit eten. Er zijn ongeveer 20 mensen, waarvan de helft uit Nederland komt en de andere helft uit verschillende landen (oa België, Canada, Australië).

Maandag was het hier jeugddag, een vrije dag. In de ochtend heb ik een fietstocht gemaakt (een Afrikaanse massage, door alle kuilen en hobbels in de wegen, wat eigenlijk meer zandpaden zijn) door een paar arme buitenwijken van Livingstone. Daar is vaak geen elektriciteit of water en je ziet veel hutten van klei. Er kwam regelmatig een groep kinderen op ons af rennen: "Mzungu, mzungu!" Dat betekent 'witte persoon'. Ze wilden onze huid aanraken, dus dat werden meestal 20 high fives voor we verder konden fietsen. De meeste kinderen op de school waar ik werk komen uit die arme wijken. De Linda Community School is speciaal opgezet voor de allerarmsten die anders niet naar school zouden gaan. Voor de bijna 500 leerlingen zijn er maar twee wc's. Gelukkig worden er momenteel zes wc's gebouwd en extra klaslokalen. Vandaag was ik voor het eerst op de school, in een klas met kinderen van 7-8 jaar. De klas telt ruim 50 leerlingen en de niveauverschillen zijn groot. Als vrijwilliger is het lastig om extra begeleiding te geven, want de kinderen spreken amper Engels. Een of twee keer per week gaat er een groep vrijwilligers naar de huiswerkclub. Ik was gisteren mee en het was een gekkenhuis. Alle kinderen willen dat je ze komt helpen of met ze gaat spelen, of ze willen je alleen maar aanraken. Op een gegeven moment stonden er een stuk of zeven kinderen om me heen met hun armen omhoog. "Teacher, me! Teacher, me!" Ze wilden allemaal worden opgetild, maar de twee die ik al vast had, wilden niet loslaten, dus gingen de anderen maar aan me hangen.

De komende weken zal ik van maandag t/m vrijdag in de ochtend op school helpen en af en toe aan het eind van de middag bij de huiswerkclub. In de weekenden en op vrije middagen kan ik uitjes plannen. Ik ben sowieso van plan om op safari te gaan in het Chobe National Park, over de grens in Botswana. En ik ga natuurlijk nog naar de Victoria Watervallen (Mosi-oa-Tunya, de rook die dondert). Die rook heb ik al van ver gezien. Maandag heb ik al een lion walk gedaan (ik hoop dat het internet goed genoeg is om foto's te uploaden). Ze hadden een mannetje (Milo) en een vrouwtje (Mona) die we konden aaien, waarna we een stukje met ze hebben gelopen.

Kortom, een paar drukke eerste dagen! Tot gauw!

Aftellen naar Afrika

Nog vijf nachtjes slapen en dan is het zover! Zaterdag vertrek ik voor zeven weken naar Afrika om vrijwilligerswerk te doen. Nog twee dagen werken, nog één vaccinatie en natuurlijk nog alles inpakken. Ik heb bijna geen ruimte meer op tafel, omdat die vol ligt met spullen die uiteindelijk allemaal in een backpack moeten passen. Dat gaat vast lukken. Ik ben van plan om zo min mogelijk mee te nemen. De meeste spullen zijn in Afrika natuurlijk ook gewoon te koop en ik moet ruimte overhouden om op de terugweg souvenirs mee te kunnen nemen.

Mijn reis begint in Livingstone, Zambia. Daar ga ik werken op de Linda Community School. Wat er daar precies van mij verwacht wordt, zal ter plekke pas duidelijk worden. Ik zal vooral de lokale docenten ondersteunen, kinderen helpen met Engels of andere vakken, spelletjes spelen, noem maar op. In Zambia verblijf ik in een gastgezin, zodat ik midden in het Afrikaanse leven terecht zal komen. Ik kom in huis bij een vrouw, haar dochter en drie kleinkinderen. Een pak stroopwafels en Nederlandse souvenirtjes staan al op mijn lijstje om voor ze mee te nemen. Iemand nog leuke suggesties?

Na vier weken in Livingstone reis ik door naar Zimbabwe. Daar ga ik bij het Chipangali Wildlife Orphanage werken, in de buurt van Bulawayo. Dat is een opvang voor wilde dieren. De bedoeling is dat de dieren weer worden uitgezet in het wild, maar als dat niet mogelijk is, blijven ze in Chipangali. Ik ga daar onder andere eten klaarmaken, dieren voeren, hokken schoonmaken en helpen bij voorlichtingslessen op scholen.

Ik ga natuurlijk niet alleen maar werken in Afrika. Op mijn vrije dagen kan ik excursies boeken om de omgeving te verkennen en de cultuur op te snuiven. In Zambia zit ik vlak bij de Victoria Watervallen en er zijn meer dan genoeg mogelijkheden om op safari te gaan. Een uitstapje naar bijvoorbeeld Botswana kan ook. Er zijn meer vrijwilligers aanwezig, zowel uit Nederland als uit andere landen, dus hopelijk kunnen we samen dingen ondernemen.

Afgelopen weekend ontving ik een spontane donatie om nog iets extra’s te kunnen doen op mijn vrijwilligersprojecten. Zo kan ik bijvoorbeeld lesmateriaal aanschaffen voor de school, de kinderen wat cadeau doen of iets doneren aan een van de vele andere projecten in de stad. Als jij ook graag iets wil bijdragen, neem dan even contact met me op.

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active