Zoals beloofd zal ik wat meer vertellen over mijn werk op de school hier. Mijn eerste week op school was eigenlijk maar één normale dag, door een vrije dag, mijn oriëntatie en de opening van het nieuwe klaslokaal. Jammer, omdat ik hier maar 4 weken ben, maar die opening was wel heel leuk om mee te maken.
De Linda Community School is speciaal opgezet voor de kwetsbaarste kinderen. Ze hoeven geen schoolgeld te betalen. In Zambia zijn schooluniformen verplicht. Dat is niet te betalen voor deze kinderen, dus iedereen draagt gedoneerde uniformen en je ziet verschillende uniformen door elkaar. De school is volledig afhankelijk van donaties, waardoor de kwaliteit soms te wensen overlaat. Ik heb wat geld meegekregen van een paar gulle gevers en ik ben nu aan het inventariseren waar ik dat het best in kan steken. Schriften en potloden liggen natuurlijk voor de hand, maar ik geef het liefst iets waar ze nog jaren wat aan hebben. Zoals planken in een kast in de muur, zodat de schriftjes en andere spullen netjes kunnen worden bewaard. De schriften liggen nu ergens hoog, waar Matilda, de docente, amper bij kan. Er zijn ook geen prullenbakken op school, eigenlijk bijna nergens in Livingstone. Tegenover de school ligt een kleine vuilnisbelt die elke dag in de brand wordt gestoken. Ik ga aan Cathy, de directrice, vragen wat ze het hardst nodig hebben.
Samen met Noes, een andere Nederlandse vrijwilliger, sta ik in grade 1, vergelijkbaar met groep 3 in Nederland, al zijn veel kinderen al iets ouder. Het is een klas van 65 leerlingen, maar ik heb nog niet meegemaakt dat iedereen er is. Meestal zijn het er 50-60, nog steeds veel te veel natuurlijk. Er zijn ook enorme niveauverschillen, dus sinds vorige week nemen Noes en ik vaak zo'n 10-15 van de zwakkere leerlingen mee naar buiten, waar ook een bord aan de muur hangt, om ze apart les te geven. We zijn begonnen met het alfabet. Elke dag 1 letter erbij, daar zijn we dan zo'n uur mee bezig. Sommige kinderen schrijven de letters redelijk goed na, maar andere blijven de letters verkeerd om of op de kop schrijven. En weer andere snappen er helemaal niks van en kijken je alleen maar met grote ogen aan. Ze kunnen amper Engels, dus het is lastig om uit te leggen wat ze verkeerd doen. We doen de letters eindeloos voor, op het bord, in het zand, in hun schrift. Soms pak ik een hand vast om het samen te doen. Maar voor elk kind dat eindelijk de 'b' goed schrijft, zitten er nog twee of drie binnen die het nog niet kunnen.
Afgelopen maandag hebben we het daarom anders aangepakt. De groep snelle leerlingen is veel kleiner, dus die namen we mee naar buiten voor een rekenles, terwijl de rest binnen bleef bij Matilda. Ze moesten rijtjes cijfers (tot de tien) van groot naar klein zetten. Het was zo fijn om iets uit te leggen wat ook overkwam bij de kinderen. Sommige waren zo goed, dat ik ze moeilijkere rijtjes gaf, met cijfers tot de 20 of tot de 30. En daarna heb ik een paar kinderen zelfs wat sommetjes gegeven, wat ze volgens mij nog niet eerder hadden gedaan.
Maar hoewel het dus heel fijn was om echt het idee te hebben dat ik ze kon helpen, wordt op deze manier het gat tussen de snelle en langzame leerlingen alleen maar groter. Matilda, de docente van grade 1, vertelde ook dat het geen zin heeft om de kinderen huiswerk te geven, ondat hun ouders (of in veel gevallen grootouders of andere familieleden) ze niet kunnen helpen.
Vandaag had de klas een rekentoets. Ze moesten aantallen tellen en het juiste cijfer opschrijven. Vervolgens moesten ze een rijtje cijfers opnoemen (1 tot 10 door elkaar). Het rijtje 1-10 kunnen ze allemaal wel opdreunen, maar veel kinderen herkennen de getallen niet. En nu ze zich niet achter de rest konden verschuilen, werd dat pijnlijk duidelijk. Een paar kinderen kenden alleen de 1, of zelfs die niet eens.
Morgen is de laatste schooldag voor Pasen, dus Noes en ik gaan paaseitjes uitdelen (niet verstoppen, want het is hier eigenlijk te warm voor chocola).
Vorige week was ik mee op house visits. We liepen het hele eind vanaf de school met de kinderen mee naar huis. Veel kinderen zijn wel een uur onderweg! Een meisje had maar 1 schoen aan en liep zo dat hele stuk over zand en stenen (en als het heeft geregend modder). We zagen ook kinderen die helemaal geen schoenen hadden. De huizen zijn hutten gemaakt van hout en opgedroogde modder. Als het regent, vallen delen van die hutten dus in elkaar. De hutten zijn nog geen 3x3 meter, waar ze soms met behoorlijke aantallen in wonen. Ze hebben vaak geen meubelen en slapen op de moddergrond, soms op een dun dekentje. De Linda Community School heeft 470 leerlingen, die anders geen onderwijs zouden krijgen. Er zijn nog veel meer kinderen die geen school kunnen betalen, maar voor wie ook geen plek is op community schools.

Afgelopen zaterdag ben ik met een paar anderen naar het ziekenhuis geweest. Een paar vrouwen in Engeland breien van alles om hier uit te delen. Zo hebben we vorige week knuffels uitgedeeld in mijn klas. We gingen naar het ziekenhuis om truitjes en mutsjes uit te delen aan baby's (of eigenlijk aan de moeders natuurlijk). We zijn op verschillende afdelingen geweest en ze waren ontzettend blij met de kleren. Er was een baby van pas 2 uur oud! Een andere baby was met 29 weken geboren en lag in de couveuse. Maar we zijn ook in een zaal geweest met ondervoede kinderen en kinderen met verscheidene aandoeningen. Foto's van het ziekenhuis zet ik niet online, maar het was erg interessant om hier een ziekenhuis vanbinnen te zien.

Zaterdagmiddag heb ik iets totaal anders gedaan: ik ging naar het reptielenpark. We waren net op tijd om te zien dat ze de krokodillen voerden. Ik heb twee kleine krokodillen vastgehouden. Eén van twee jaar en de ander was nog kleiner. En ik heb een slang(etje) vastgehouden. Goede oefening voor straks in Zimbabwe!

De afgelopen week heb ik af en toe gemerkt hoe erg het regenseizoen hier is. Maart is een beetje de overgangsmaand. Het is meestal prachtig weer, maar ik heb nu al een paar fikse buien gehad. De ergste regenbui die je ooit hebt gehad in NL, nog iets erger, en dat een uur lang. Tijdens het regenseizoen zijn er dagelijks zulke buien, dus ik heb nog geluk. Het onweert ook veel en zondag viel de stroom uit. Ik zat met Merel, een van mijn kamergenoten, te wachten tot het droog werd, zodat we van de eetkamer naar onze slaapkamer konden lopen. Maar toen het ineens pikdonker was, zijn we maar gaan rennen. Voeten doorweekt omdat je de plassen niet kon zien, maar verder viel het mee. Gelukkig heb ik een knijpkat bij me, dus kon lekker lezen. We hadden natuurlijk geen idee hoelang zo'n stroomstoring hier kan duren, maar na een uurtje ofzo deed alles het weer.

Sinds maandag ga ik elke dag op de fiets naar school. Normaal delen we altijd een taxi, want dat kost toch bijna niks. Dus ik krijg nu twee keer per dag een Afrikaanse massage en zwaai naar tientallen kinderen die mzungu naar me roepen. Alleen de terugweg is deels bergopwaarts en dan is het twaalf uur, dus warm en vlak voor de lunch. Als ik daar eenmaal van ben bijgekomen, voel ik me wel voldaan.

Komend weekend heb ik 4 dagen vrij. Vrijdag denk ik dat ik naar de Angel's Pool ga bij de Victoria Falls. Het is dit weekend ook volle maan en de Watervallen is een van de weinige plekken ter wereld waar je dan bij helder weer een moonbow kunt zien. Zaterdag en zondag ga ik met 4 andere meiden op safari in het Chobe National Park in Botswana. Ik ben al bijna 3 weken in Afrika en heb nog geen olifant gezien, maar daar gaat verandering in komen. Ik heb al fantastische verhalen gehoord over deze excursie en heb er ontzettend veel zin in. We overnachten in een tent, ergens midden in dat park. Voor maandag heeft een andere vrijwilliger een cruise georganiseerd als fundraiser voor het weeshuis waar zij werkt. En dan breekt alweer mijn laatste week in Zambia aan. De tijd gaat hier zo snel!